Mekandan Zamana Metaforik Transferler

İnsanoğlu İlk Düşünme Pratiklerinde, Çevresini Anlama Ve Tanımlama İşini, İçinde Bulunduğu Mekân İle İlişkilendirerek Gerçekleştirmiştir. Çevresindeki Dünyaya Ait Her Şeyi Mekâna Bağlı Olarak Tanımlamıştır. Bu Durumun En Belirgin İpuçlarını İse Kendi Dilinde Saklamıştır. Zaman Gibi Soyut Bir Kavramı İse, Yine Mekânın Özelliklerinden Yararlanarak Anlamış Ve İfade Etmiştir. Dünyanın, Yani İçinde Bulunulan Mekânın Bütün Özelliklerini Zaman Boyutuna Taşımıştır. Bu Yüzden Dünya Dillerindeki Zamansal İfadelerin Büyük Bir Kısmının Mekânı İşaretleyen Veya Niteleyen Dil Formlarından Oluşturulduğu Gözlemlenmektedir. Literatürde “Metaforik” Bir Transfer Olarak Nitelendirilen Bu Durumun Evrensel Ve Sistemli Dil İlkeleri Olduğu Anlaşılmaktadır. Elinizdeki Kitap, Eski Türkçe Sınırlarında Mekândan Zamana Doğru Gerçekleşen Metaforik Transferleri Teorik Düzlemde Ele Alan Bir Çalışmadır. Eski Türkçedeki Zaman Kavram Alanına Sahip Çeşitli Formlar, Gramerleşme Ve Buna Bağlı Olarak Ortaya Çıkan Morfolojik Ve Semantik İlişkiler Işığında Yeniden Değerlendirilmiştir. Böylece, Türkçenin En Erken Örneklerindeki Zaman İşaretleyicilerinde Görülen Metaforik Transferlerin Hangi Yollarla Ortaya Çıktığı Tespit Edilerek Türkçenin Zaman İşaretleme Stratejileri Belirlenmiştir. Çalışma, Tipolojik Ve Evrensel Sonuçlarla Birlikte, Türkçe İçin Farklı Bir Yaklaşımı Hedeflemektedir.