Niyazii Mısri

Muhammed Niyazi-İ Mısrî (1618-1694) Malatya’Da (Aspozi) Doğdu. Malatya, Diyarbakır, Mardin, Bağdat, Kerbelâ Ve Uzun Süre Mısır’Da Din Ve Tasavvuf Öğrenimi Gördü. 1646’Da İstanbul’Da Geldi. 1654’Te Elmalılı Ümmî Sinan’A Mürit Oldu. Çağdaşları Arasında, Başlıca Sebebi Yönetici Ve Egemen Güçlü Çatışmaları Olabilecek Yaygın Bir Üne Ulaştı, Halk Kültürü’Ne Dayanıyor Olması Dolayısıyla Şiirleri Bu Çevrede Yankı Buldu; Manzumeleri Ezberlenerek Ağızdan Ağıza Aktarıldı, Tarikat Toplantılarında Coşku İle Okunarak Yorumlandı. Niyazi-İ Mısrî, Bir Fuzûlî Ve Yûnus Emre İzleyicisi İdi. On Yedinci Yüzyılda, Yûnus Emre’Yi, Yeniden Ortaya Çıkaran Da O İdi. Divan Şiirinin, En Gelişmiş Örneklerini Verdiği Bir Yüzyılda, On Üçüncü Yüzyıla Ve Fuzûlî’Nin İzleyicileri Arasında Yer Aldığı Anlaşılan Türkmen Kültürüne Dönüşü, Çağı İçin De Bir Ufuk Açılışı İdi. Şiirinde Divan Edebiyatı "Mazmun"Larının Geriye İtilmesi; Yabancı Sözcüklerin Kendi Kurallarına Uygun Söylenişleri Yerine Halkın Yaygın Söyleyişlerinin Öne Çıkarılması Ve Bu Söyleyişlerin Ustaca Aruz Kalışlarına Yerleştirilişi; Niyazi-İ Mısrî’Yi, Çağı İçinde Öncü Bir Şair Yapmadadır. Bu Sebeple, Şiirleri Çoğunlukla İkinci Derece Örnekler Olarak Alınan Şairin Edebiyatımızdaki Yeri, Gördüğü İlgi Ve Dayandığı "Halk" Zemini Dolayısıyla Yeni Bir Değerlendirmeyi Hak Ediyor Görünmektedir. Sonuncu Çizginin, Yeni Edebî Oluşumun Hedefleri Arasında Da Yer Alması, Niyazi-İ Mısrî’Yi, Divan Şiiri İçinde İleriye Dönük Üslûbu İle Birlikte Yeni Türk Edebiyatı’Nın Kendi İç Girişimi Yönünden De Dikkate Değer Kılmadadır. "Bulak" Baskısı (Kahire 1259 / 1843) Temel Alınarak Hazırlanan Eldeki Yayın, Bu Sebeple, Şairi Türk Edebiyatı’Nın Yenileşen Dönemi Başlarında Okunduğu Biçimde Okuyabileceğimiz Bir Metin Sunma Düşüncesiyle Ortaya Konmuş Bulunuyor.