Ölüm Kurtarıcı Olursa

"... Bu Mahfilde Kendimi Yabancı Hissediyordum. Avrupa Üniversitelerinde Aldığım Tahsilin, Bu Tür Yerlerde Geçerliliği Ve İtibarı Yoktu. Bu İnsanlara Ne Diyeceğimi, Onlarla Hangi Telden Konuşacağımı Bilmiyordum. Bana Öyle Geliyordu Ki, Üzerimdeki Eğreti Elbise, Renklerin Ahenksizliğinden Dolayı Adeta Ağlıyordu. Hanımların Elbiseleri, Muhtelif Renklerdeki Elektrik Lambalarının Işığı Altında İcra Edilen Müziğe Göre Şekilleniyordu. Bütün Bu Güzelliği Ve Armoniyi İzlemekten Büyük Zevk Duyuyordum. Bu İnsanların Yaşamın Küçük Zorluklarının Ötesinde, Kendi Bedenlerini, Müziğin İlahi Ahengine Uydurmalarına Ve Böylece Mutluluğun Sonsuz Denizine Kanmalarına Hak Veriyordum.Ah, Dar Muhitlerde Ne Kadar Sıkışıp Kalmışız. Ne Kadar Küçük Şeyler İçin Birbirimizle Dalaşmışız. Bazen Ailelerimiz Bir Lokma Ekmek İçin Birbirinin Canına Kastetmiş. Aslında Bunlar Ne Kadar Da Yüce Görüşlü İnsanlardı..."