Ortaçağda İstanbul Altıncı ve On Üçüncü Yüzyıllar Arasında Konstantinopolisin Kentsel Gelişimi

Greko-Roma Dünyasının Son Büyük Kentsel Yerleşimi Konstantinopolis, Nasıl Ortaçağ Hıristiyan Avrupa’Nın En Büyük Kentine Dönüştü? Yedinci Yüzyılda Halifelerin Fetih Rüyalarını Süsleyen Kentle 1453’Te Fatih Sultan Mehmet’İn Fethettiği Kent Arasında Ne Gibi Farklar Vardı? Konstantinopolis’İn, Eski Dünyanın Çöküşü Sürecinde Hayatta Kalmasının Nedeni, Sağlam Altyapısının Ve Kentsel Hayatın Temel Yapılarının Aslen Değişmemesiydi. Altıncı Yüzyıl Ortalarında Hayata Geçen Temel Sosyal Hizmet Kurumları, Liman, Pazar, İmparatorluk Sarayı, Kilise Gibi Kurumlar “Karanlık Çağlar” Denen Yedinci Ve Sekizinci Yüzyıllar Boyunca Hizmet Etmeyi Ve Ardından Gelen Uzun Canlanma Döneminde Model Olmayı Sürdürdü. Kentin Erken Dönem Hıristiyan Çehresi, Ancak Onuncu Yüzyıldan İtibaren Yeni Manastırların, Aristokrat Evlerinin İnşasıyla Ve Haliç’Teki Ticari Hayatın Dönüşmesiyle Değişmeye Başladı. Ama Bu Yeni İmarlaşma O Sıralarda Hâlâ Var Olan Çekirdeğin Etrafında Örgütlenmekteydi. Kentsel Hayatın Sürekliliği, 1203-4 Dördüncü Haçlı Seferiyle Ve Ardından Gelen Yağma Ve Yangınlarla Kesintiye Uğradı. Konstantinopolis, Bizans İmparatorluğunun Son İki Yüzyılında, Merkezi Olmayan, Dağınık Bir Periferiye Yayılan Bir Kent Haline Geldi.