Osmanlı İstanbulunda Çocuk Emeği

Osmanlı İmparatorluğu’Nun Son Dönemlerinde Ev İçi Hizmetlerde İstihdam Edilen Çocuklar Hakkında Konuşmak Ve Yazmak Karmaşık Duygularla Yüzleşmeyi Ve Mücadele Etmeyi Gerektiriyor. Çocukların Acısı, Sevinci, Yalnızlığı Ve Kavuşma Arzusu Konuşan Ve Yazanları Da Mutlaka Kuşatır Ve Etkiler. Okurlar Gelecek Sayfalarda Bunu Hissedebilir Ve Bu Nedenle Zaman Zaman Akademik Dilin Dışına Çıkıldığını Düşünebilir. Duygularımın Gelecek Satırları Şekillendirmekte Önemli Bir Payı Olduğunu Baştan Kabul Ediyorum. Haklarında Yazmaya Çalıştığım Çocukların Dramatik Hikâyelere Sahip Oldukları Gerçeğini Görmezlikten Gelmem Mümkün Değil. Ben Mardin Eşiği’Nde Çok Büyük Bir Ailede Büyüdüm, Mutlu Bir Çocukluğum Oldu. Çocukluğumda Seyretmeyi Çok Sevdiğim Suriye Televizyonundaki (Evimizin Uzun Yıllar Boyunca Tek, Sonraları İse En Çok İzlenen Kanalıydı) Kentlerin Harabeye Dönüştüklerini, İnsanların Yurtsuz Kaldığını Görmek Tarifsiz Bir Acı Kaynağı. Gördüğüm, İzlediğim, Tanıdığım O Avlulu, Fıskiyeli Evlerle Daha Sonraları Okuduğum Raymond’Un Arap Kentleri’Nde Anlattığı Evler Arasındaki Büyük Benzerlikleri Ve Tarihsel Süreklilikleri Görmek İçimi Ne Çok Isıtmıştı. Sokaklarımızı Dolduran, Bazılarının Onları Gördüğünde Utanç Verici Biçimde, Yüzünü Buruşturduğu, Yüz Çevirdiği, Bir Tebessümü Bile Çok Gördüğü Suriyeli Çocuklarla Bu Kitaba Konu Olan Çocuklar Arasında Sayılmayacak Kadar Fazla Benzerlik Olduğunu Söylemek Gereksiz Olur Herhalde. Bu Çocuklara Yüz Çevirenlere Ülkenin Son Yüz-Yüz Elli Yıllık Geçmişindeki Savaşlara Ve Göçlere Bakmalarını Tavsiye Ediyorum. Büyük Bir İhtimalle Oralarda Bir Yerlerde Kendi Geçmişlerinin İzlerini De Bulacaklar. Osmanlı İmparatorluğu’Nun Son Dönemlerinde Ev İçi Hizmetlerde İstihdam Edilen Çocuklar Üzerinde Çalışırken Onlarla Birçok Ortak Yönü Olan Suriyeli Çocukları Her Gün Televizyonlarda, Gazetelerde Ve Sokaklarda Trajik Hikâyeleriyle Görmek Veya Okumak Kaderin Bir Oyunu Olsa Gerek.