Radde

Kitaptaki Öyküler, Yalnız Sergilediği Ayrıntıların, Getirdiği Çağrışımların, Önümüze Çıkardığı Yaşam Kesitleri Ve İnsan İlişkilerinin Yolculuğu Olarak Değil, Aynı Zamanda Öykü Dünyamızın Gelenek Zincirine Eklenen Halkanın Ve Bu Zincire Bundan Sonra Eklenecek Yeni Halkaların Yolculuğu Olarak Da Okunmalı.- Kemal Özerdosyanın İlk Öyküsünün İlk Cümlesini Okuduğumda Nasıl Bir Yolculuğa Çıktığımı Da Anlamıştım. Genç Öykücülerin Önündeki Engellerin En Büyüğü Birikime Dayanmadan Yola Çıkmaları Ve Çok Aceleci Olmaları. Çağrı’Nın Onlardan Biri Olmaması Rahatlattı Beni. Cümle Yapısı, Sözcük Seçimi, Ayrıntılarının İşlevsel Olması, Diyaloglardaki Doğallık Kendi Sesine Çok Yakın Olduğunun Göstergeleriydi. Birikimli Olduğu, Öykü Üzerine Yoğunlaştığı, Yazdıklarını Dinlendirip Farklı Süzgeçlerden Geçirdiği Hemen Belli Oluyordu. En Önemlisi De İlginçlik Peşinde Koşmayıp Kendi Öyküsünü Aramasıydı. Yazdıklarını Doğal Ve İçten Yapan Da Buydu.- Cemil Kavukçueğilip Yerden Taş Topluyor. Bir, İki, Üç Dördüncüsü Kayıp Düşüyor Elinden. Önemi Yok; Kalanlar Avucunu Dolduruyor Zaten. Parmaklarının Arasındaki Taşları Birbirine Vurmaya Başlıyor. Bir Ses Var Artık; Kendinin, Eşeğin, Cırcır Böceklerinin Dışında Bir Ses. Yeniden Yürüyebilir Şimdi; Birbirine Vuran Taşların Sesi Ağır Ağır İlerliyor Patikada