Ruhaltı Çocukları

Paçalarimi Sivamisim, Ayaklarim Çiplak. Yürüyorum. İslak Deniz Taslari Serinletiyor Tabanlarimi. Burnuma Keskin Bir Yosun Kokusu Vuruyor. “Kokuyu Sen De Aliyor Musun?” Diye Soruyorum Yanimdakine. Sonra Bir Bakiyorum, Kimsecikler Yok Etrafta. Rüzgâr Siddetini Artiriyor. Uzaklardan, Çok Uzaklardan, Sararmis Bir Gazete Sayfasi Düsüyor Ayaklarimin Dibine. Egilip Aliyorum Onu. Gözüme Takilan İlk Haberin Mansetini Okuyorum… Kötü Kaderli Güzeller Güzeli Çocugun Eski Fotografi. Dönmeyen Topaç. Kopuk Güvercin Kafasi. Kurumus Simit. Rengi Siyaha Dönmüs Eski Parka. Ponponlu Bere. Nuh’Un Gemisi. Miskinler Tekkesi. Bir Çati Katinin Duvarlarinda Ayni Tarihli Ve Ayni Mansetli Farkli Gazete Nüshalari... Ve Her Seyi, Hepsini Paramparça Eden Bir Final. Ruhalti Çocuklari, Çaresizler İçin Bir Siginak… İhtimaller Zinciri… İnce Elenip, Sik Dokunmus Bir Dejavu… Bir İlk Roman. Emirhan Dagkan G. Heyecanli Ve Öfkeli Bir Edebiyatin Yeni Yazari.