Sadık Oğlum Said

Bir Yandan Hızla Yürüyor Diğer Yanda Aklından Geçenlere Engel Olmaya Çalıştıkça İçinden Geçen Duygu Karmaşası Artıyordu. Zihnini Toparlayıp Bir Sonuca Varmak İstemiyordu. Bu Karmaşık Ruh Hali İle Ulu Cami’Nin Kapısına Varan Said, Hemen Avluya Girdi. Etrafa Bakındı. Kimseler Yoktu. Caminin De Işıkları Yanmıyordu. Yine De Ayakkabılarını Çıkardı. İçeri Girdi. Açık Bırakılan Bir Lambanın Yaydığı Loş Işığa Hızla Alışan Gözleri İle Etrafa Baktı. Caminin İçi De Boştu. İçerdeki Havaya Bakılacak Olursa Mumların Söndürülmesi Epey Olmuştu. Babasını Burada Bulacağından Emin Olmanın Hayal Kırıklığı Çöktü Üzerine. İlk Defa Bir Korku Düştü İçine. Oyalanmadı. Dükkâna Doğru Yola Devam Etmek İçin Camiden Çıktı. Ruhunun Etrafında Dolaşan Karamsarlığın Kendisini Esir Etmesine İzin Vermeden Cizre’Nin Dar Ve Evlerine Kapanarak Akşamın Keyfini Aileleri İle Çıkarmak İsteyen İnsanların Boş Bıraktığı Sessiz Sokaklarında Koşmaya Başladı. Sıcak Havada, Yaşadığı Korku Ve Endişeyle Durmadan Koşması Onu Bir İki Dakika İçinde Kan Ter İçinde Bırakmıştı. Sadece Kendi Ayak Sesinden Ve Hızla Alıp Verdiği Nefesinden Başka Bir Şey Duymuyordu. Çok Geçmeden Dükkâna Vardı. Nefes Nefeseydi. Kalbi Hızla Atıyor, Göğsü İnip Kalkıyordu. Kendi Durumuna Aldırmadan Kapıya Yöneldi. Kapı, Kapalı Ama Kilitli Değildi. Bu Beklediği Bir Durum Olmadığı İçin Gerginliği Daha Da Arttı. Yolunda Olmayan Bir Şey Vardı. Dudakları Titreyerek De Olsa Dua Etmeye Başladı. Kapıyı Yavaşça Açtı. İçeri Girdi. Bunca Yıldır Keyifle Girdiği Dükkâna İlk Defa Endişe İçinde Giriyordu. Duyabileceği Bir Sesi Kaçırmamak İçin Nefes Alış Verişlerine Hâkim Olmaya Çalıştı. Dikkat Kesilerek Etrafa Bakmaya Başladı. Dükkânı Kapatmadan Önce En Son Çıkarken Söndürdükleri Lamba Yanıyordu Sadece. Hızla Her Yere Baktı. Kimseyi Göremedi. Yutkunarak “Baba” Diye Seslendi.