Şara

"Kün" İle Başladı Her Başlayan... "Fe Yekün" Kadar Basitti Belki De Her Şey... Söz Başladı Sonra Ve İlk İcraat Cennetten Etti İnsanlığı... Yazı İle Şekle Büründü Ardından Söylemler... Söz Ve Yazı Belki De Ne Çektiyse Şairlerden Çekti, Gün Geldi En Müstesna Anları Taşıdı Çağlara, Gün Geldi En Kesif Kahırları İşledi Tarihe, Şairler Marifetiyle, Adına Şiir Denilen Büyü... Ve Kim Bilir, "Gün Gelir Şairlerin De Dili Tutulur Sözler Seçilir Sözlerden Gerisi Unutulur Kitab'I Eline Alır Bir Şair Şiirinden Utanır Zamanın Keskin Gözleri Vardır Ölümsüz Olanı İyi Tanır" Yine De Bilirim İnatçıdır Şair. Zamanın Tüm Törpülemelerine Rağmen Vazgeçmez/Vazgeçemez Şiirden... Çünkü "Şairi En İyi Şiir Anlar Şaire En İçli Şiir Ağlar" Şimdi, Şiirin Aşkın İzini Sürdüğü Bir Nefes Daha Alıyoruz... Ve Yaşamaklığımız Tarihin Gölgesinde İz Sürmeye Devam Ediyor... Aç Yüreğini...