Simurg Olmak Zamanı

“Peruğunuzu Alır Mısınız?” Konuşamadım; Dizimdeki Acıyla, Yüreğimdeki Acı İç İçe Geçmişti. Peruğum Çamur İçindeydi, Elime Aldım, Hayalet Gibi Evimin Yolunu Tuttum. Tuttuğum Yol, O An O Kadar Uzun Gelmişti Ki, Ayaklarımın Sesi, İçimde Kırılan Can Kırıklarının Sesiyle Yankılanıyordu. Eve Varır Varmaz Soluğu Lavaboda Aldım. İlk Kez Avazım Çıktığı Kadar Ağladım, Peruğu Duvara Fırlattım, Gözlerim Kan Çanağına Dönmüştü. Aynadaki Yüzüme Bakıyorum; Korkuyla Bakan, Ürkek Beni Görüyorum. Kendisiyle Boğuşup Duran O Şaşkın, O İç İçe Geçmiş Beni… Kişisel Bütünlüğümün Dağılarak Pek Çok “Ben”E Ayrılmış Olduğunu İlk Kez, Bu Kadar Net Görüyorum. Bir Çok Şeyi Bilmek Ve Bilmemek Arasında Gidip Gelirken, Anladım Ki İnsan En Çok Kendine Üşürmüş, En Çok Kendine Yabancıymış Ve En Çokta Kendinden Kaçarmış. Ne Çok İhtiyacım Var Avutulmaya, Bu Süreci Yalanlarla Süsleyip, Kendimi Kandırmaya! Hani, Çocukların Bir Masala Kandığı Gibi, Bende Her Şeyin İyi Olacağına Kanmak İstiyorum Ama Biliyorum Ki Bu Benim Gerçeğimdi. Yolum Yollara Karışmıştı, Hangi Yol Hangisine Çıkardı Bilmiyordum.Tek Bildiğim, İnsan Acılardan, Sevinçlerden, Hayatı Deneyimleyerek, Yaşama Yeni Anlamlar Yükler Ve Her Açılan Kapı, Kendi Olma Adına, Yeni Bakış Açıları Sunar. Bana Neler Sunacaktı, Henüz Bilmiyordum. Olcay Kasimoğlu