Şizofren Aşka Mektup

“Bir Şizofrendim Artık... Yalanlar Söylüyordum, Hem Sana Hem De Ona... Kendimi Tanıyamaz Olmuştum. Hangisi Bendim? İçimdeki, O Güzelliğiyle Dünyayı Elde Etmeye Kışkırtılmış, Karanlık Ve İlgi Tutsağı Kadın Mıydım; Yoksa Uğruna Hayatından Vazgeçmeye Hazır Olduğu Aşkına Mahkûm, Ezilmiş, Kapılarda Bırakılmış, Verdiği Güven Ve Taşıdığı Masumiyetle Sana Cazip Gelmeyen O Sevdalı Kadın Mı? İkisi De Olmak İstemiyordum. Ama İkisinden De Vazgeçemiyordum. Sanki Biri Olmazsa, Diğeri Yıkılacak Gibiydi. Birbirinden Nefret Eden Ve Birbirinin Varlığına Tahammül Edemeyen Bu İki Benlikle Yalnız Kaldığımda, Çıldıracak Gibi Oluyor, Ağır Ağır Ruhumu Öldürüyordum. Artık Yalnız Kalmak Dayanılmaz Olmuştu Benim İçin. Seni Göremediğim Zamanlar Ona Gidiyor, Onu Göremediğim Zamanlar Sana Sığınıyordum. İçimdeki Bu Birbirine Aykırı İki Kadın, Beni Durmadan Diplere Çekiyordu...”