Son İstasyon

Tolga Aydogan, Son İstasyon’Da Yer Alan Öykülerinde Siradan İnsanlarin Kalplerinde Yasattiklari O Sicak Asklari, Savrulmalari, Kaygilari Ve Kimi Zaman Kendilerinden Bile Sakladiklari Sevinçleri, Korkulari Dile Getiriyor. Sehrin İçinde Görmezden Gelinen, Kaybolan Küçük İnsanlarin Büyük Hayallerini, Tasra Havasini Teneffüs Edeceginiz Samimi Öykülerle Karsiniza Çikiyor. Herkesin Mutlaka Kendinden Bir Sey Bulacagi, İç Dünyaniza Yapacaginiz Bir Yolculuk Bu Kitabin Sayfalarinda Cümlelerle Somutlasarak Düslerinize Sesleniyor.***“Karsisinda Göl… Karanlik. Ay İlgim Salgim, Bulutlarin Arkasina Gizlenmis, Gönlü Olup Didarini Gösterse, Az Biraz Parildayiverse İsiltisi Yaban Otlarinin Altina Gizlenen Pasli Raylara Vurup Elmas Gibi Parlatacak. Az Önce Yagan Yagmurun Sogugu Çöreklenmis Geceye. Durmanin İmkâni Var Mi Bu Yalnizliga Terk Edilmis İstasyonda. (...)“’Memlekette Kaçacak Yer Mi Kaldi Zübeyde?’ ‘Benim Aklim Ermez Kadir. Cepheden Uzak Olursak Canimiz Da Güvende Olurmus Diyor Babam.’ Gülümsedi Kadir: ‘Memleket Güvende Degilken İnsan Kendi Güvenligini Nasil Bu Kadar Düsünür!’ Zübeyde Haz Etmedi Bu Cümlelerden. Asti Suratini. ‘Sen Gidersen Bende Cepheye Giderim Zübeyde!’ Yürek Kalkinligiyla: ‘Ya Biz Ne Olacagiz?’ ‘Ya Memleket?’ Sustu. Uzun Uzun Bakti Zübeyde. Kadir’İn Gözlerine Bakti. Gözlerinin İçindeki Karanliga… Belirsizlige…”