Son Şarkımsın

Bir Ateş Oldu Sevmek, Sonu Da Başı Da Yangın Yeri.Azer, Küçücük Bedeniyle Dünyanın Yükünü Sırtına, Aşk Acısından Küle Dönmüş Yüreğini Ve Umut Kırıntıllarını Da Heybesine Alarak Yaşam Dehlizinde Kulaç Atmaya Var Gücüyle Uğraşıyordu. Ama O, Babasının Aksine Zulümle, İşkenceyle Ve Hayatın Zindan Aynalarıyla Vicdanını Kaybetmeden Mücadeleye Devam Ediyordu. O Büyük Ölüme Hazırlık Yapan Tüm Küçük Ölümlerine Rağmen Her Gün Yeniden Diriliyordu. Bulutların Güneşi Yarması Gibi Hayatın En Acımasız Noktasına Gitmekten, Kendisinden Vazgeçenlere İnat Onunla Savaşmaktan Vazgeçmiyordu.Zaten Vazgeçmek Gibi Bir Lüksü De Yoktu Çünkü O, Oku Kalbe Saplayan Büyük Bir Savaşçıydı. Aile Kavramını Henüz Sekiz Yaşında Öğrenmişti. Onun İçin Aşk; Kardeş, Toprak,Yağmur Ve Emek Demekti. Annesi, Ablası Ve Kardeşleri Onun Herşeyiydiler. Yaşamı Boyunca Kaybedebileçeği Şeyler, Ailesine Götüreceği Bir Parça Ekmekten Daha Kıymetli Değildi. Sırattan Daha İnce Olan Bir Yoldu Azer’İn Yürüdüğü Yol. Onun İçin En Kıymetli Olan, Bu Yolda Yürümekti. Yürürken Ateşin İçine Düşerdi, Oradan Tırnaklarıyla Çıkardı Ve Çıkmak Zorundaydı. Elindeki Bir Parça Ekmeği Kız Kardeşleri Hiçran’A Esra’Ya Ve Ablası Rukiye’Ye Götürmeliydi. Erkek Kardeşler; Osman Ve Ömer İse Kaderin Bedene Bıraktığı Deprem Yaymaları Gibiydi. Sultan Anne İse Sözcüklere Sığdırılamayaçak Kadar Yaralı Ve Hüzünlü Bir Kadındı. Azer’İn Hayat Hikayesini Gözyaşlarıyla Okuyaçaksınız...Gökkuşağı Kadar Özledim Senisaçlarında Ayışığını Gizleyen Yedi Renkatlasam Zifiri Karanlıkkalsam Renk Körü Bir Yalnızlık, Gitsem Bir Beyaza İntihar.