Tasavvufi Bilgi

Bilgi, İnsan Hayatının Özüdür. Hiçbir İnsanın Hayatıbilginin Dışında Değildir. Hangi Çağda, Hangikültür Ve Medeniyete Ait Olursa Olsun Her İnsan Bilgilidir Vebilgiyle Yaşamaktadır. İster Balta Girmemiş Ormanlarda İsterteknolojik Ve Bilimsel Gelişmelerin Ortaya Konduğu Olanaklarla Yaşasın Fark Etmez. Farklı Dünyalara Sahip Her İki İnsan Da Bilgiyle Hayatını Sürdürmekte Ve Varlık Bulmaktadır. Aynı Şekilde Dünyanın En İnsancıl,En Merhametli, En Fedakâr İnsanıyla En Zalim, En Dayatmacı Veen Kan Dökücü İnsanı Da Benzer Şekilde Bilgiyle Hareket Etmektedir. Bu Çerçevede Bilgiyi Dînî, Gayrıdînî Diye Bir Sınıflandırmayagitmek De Kitâbî Bilgiye Muhalefettir. Hangi Yolla Alınırsa Alınsınbilgide Esas Olan Yaratılan Tüm Varlıklara Verdiği Faydadır Ve Onları İyiye, Doğruya, Huzura Götürmesidir. Bunları Yerine Getirenbilgi, Doğru Bilgidir. Eserin Ana Temasını Oluşturan,Tasavvufta Hedeflenen Bilgi İse Yaşanan Ve Olunan Şeydir. Çünkü İnsanın Kendini Yeniden İhyası Ya Da Var Olması Aslında Bilme Veya Anlamanın Ötesinde Bir Varoluştur. Tasavvuf, Bilgiyi Ve Bilmeyi Var Olmanın İlkesi, İnsanı Da Bilgininve Bilmenin Öznesi Yaparak İnsan Hayatının Tümünün İlâhîbilgiyle Şekillenmesini İstemektedir. Bu Yüzden Tasavvufta Allah’I Bilmek Ve Tanımak, Kişinin Kendini Allah’Ta Yok/Fenâ Etmesiyle Gerçekleşir. Tasavvufta İnsanın “Mutlak Ben”İ Ortaya Koyması “Yokluk” Bilgisiyle Gerçekleşir. “Yok Olma” Bilgisi, Yaşamsal Ve Varoluşsal Bir Bilgidir. Yani Allah’I Tanıma Ve “O’Nda Yok Olma”Nın Hakikatidir. Bu Yokluk Varlık Olarak Tamamen Silinmek Değil “Beşerî Ben”İ Hiçleyerek “Bekâ” Bulmak Ve Allah’La Yeniden Dirilmektir. Tasavvufta Bilgiyle Elde Edilen “Mutlak Ben” Olmadan İnsanın “Kişilik Kazanması” Mümkün Değildir. Yani Önemli Olan İnsanın Mahv/Yok Olma Bilgisine Sahip Olmasıdır, Yoksa Nahv/Gramer Bilgisini Edinmesi Değildir. Eğer İnsan Mahv Bilgisine Sahipse Engin Denizlere Korkusuzca Dalıp Orada En Değerli İnci Mercanları (Bilgileri) Toplayabilir.