Tasavvufun Altın Çağı

Xiii. Yüzyıl, Anadolu İslam Coğrafyasında İçtimaî Hayattaki Karmaşaya Ve Siyasî Sorunlara Rağmen Bilim Ve Düşünce Hayatında En Verimli Asırlardan Biridir. İbnü’L-Arabî Ve Sadreddin Konevî’Yle Gelişip Metodolojik Olarak Ortaya Konan Tasavvuf Anlayışı, Yeni Dönem Bilim Ve Düşünce Hayatının İzlerini Taşır Ve Araştırmacılarla Teozofik Tasavvuf Olarak Adlandırılır. Bununla Birlikte Bu İki Büyük İsim, Söz Konusu Dönemi Tasavvuf Ve Bütün İslam Mirası İçin "Altın Dönem" Kabul Eder. Herhangi Bir Tarihsel Gelişmenin Kemâlata Ermesinin Ardından Çoğunlukla Bekleneceği Gibi, Xiii. Yüzyıla Damgasını Vuran Bu İsimlerin Ardından Da Şârihler Dönemi Gelmiş; Kendilerinden Önce Yazılmış Eserleri, Ortaya Çıkan Düşünceleri; İlmî Ve Manevî Olarak Münazaralar Neticesinde Şerh Etmişlerdir. Böylece Günümüze Kadar Ulaşan Şerh Küliiyatının Temelleri De Bu Dönemin Hemen Akabinde Atılmıştır. Dolayısıyla Xiii. Yüzyıl; Tarihî, İlmî Ve İçtimâi Olarak Kendinden Sonraki Asırlar İçin Bir Kaynak Asrı Olarak Tarihteki Yerini Almıştır.Ekrem Demirli, Tasavvufun Altın Çağı'Nda Bu Dönemde Neşv Ü Nemâ Bularak Gelişen Tasavvuf Metodunu, Bu Metodun Yalnızca Bir Metot Olarak Kalmayıp İrfana, İlhamata, Manalara Olan Dayanaklarını; Siyasî Tahribatların Ve Savaşların Vuku Bulduğunu O Dönemde Anadolu'Nun Kalbine Maneviyat Tohumları Ekerek Yaşamış Ve Anadolu'Yu Baştan Başa Kuşatmış İsimlerin Tasavvuf Literatürünü İlmek İlmek Örme Hikâyesini Sistematik Bir Şekilde Ele Alırken Okura Bir Anadolu Medeniyetleri Panoraması Sunuyor.