Tehlikeli Estetik

“Yaşamak”La “Yazmak” Arasında “Hesap Görmek” Kabilinden Bir İlişki Vardır. İnsanoğlunun Yazı İle İlişkisi Unutmamak Israrı Üzerine Kuruludur; Hâlbuki Bizi İdare Eden Unutmak Arzumuzdur. Çünkü İnsan, Yazarak Zaman Selinin Önünden “Kendini Kurtardığını” Zanneder. Oysa Yazmak Bir Yanıyla Daima Unutarak Ve Kavrayarak Arınmaktır. Ne Yazarsak Yazalım, Yazı Bizim Bedenimiz, Yazı Bizim Rüyamız, Yazı Bizim Formumuz Ve İçeriğimizdir. Peş Peşe Sıraladığım İfadelerin Aslında Üslubu Tarif Ettiğinin Elbette Farkındayım. Ama Sonuçta Yazı Zihnimizin Stili Değil Midir?Elinizdeki Kitabı Teşkil Eden Yazılar, Genel Bir Alışkanlığın Göstergesidir. Her Akademisyen, Çalışma Hayatının Bir Noktasında Geride Bıraktığı Yazılarını Toplayıp Kitap Halinde Neşreder Ya Da Neşretmek İster. Çünkü Yazılarımız, Kendi Tarihi Şartları Çerçevesinde, Bize, Bizim Kültürel Ve Fiziki Coğrafyamıza Ve Elbette Psiko-Sosyal Dünyamıza Dairdir. Hayır! Dâhildir Demek Yanlış; Doğrusu, Yazılarımızın Bizim Kaybolmuş Bedenimiz Olduğu Gerçeğidir. Bir Kısmı Doksanlı Yıllara, Bir Kısmı Da Yakın Zamanlara Ait Olan -Yayın Tarihi İtibariyle Elbet- Bu Yazılar, Demek Ki, Kullandığımız Metaforlar Hatırlanacak Olursa, Benim Ve Kültürel Coğrafyamın Bedenidir. Kitapta Bulunan Mehmet Akif, Yahya Kemal’, Oğuz Atay’, İsmet Özel Ve Benzeri İsimlere; Doğu-Batı, Modernizm-Gelenek, Köylülük-Şehirlilik Gibi Bazı Meselelere İlişkin Yazılar, Başkalarının Tecrübelerini Anlama Çabasının Ürünleridir. Şahsi Tecrübelerimize Eklediğimiz Başkalarının Tecrübeleri Bizi Zenginleştiren Malzemeler Olarak Çoğu Zaman Devrin Ruhuna Göre Form Değiştirirken, Her Nesil Kendi Romanını, Her İnsan Da Kendi Romanını Yazar. Bir Aynaya Benzeyen Zihnimin Kaynakları Olarak Elinizdeki Kitabı Teşkil Eden Yazılar, Kendi Olma Kavgasında Yorulup Artık Sakinleşmiş Bir Öznenin, Büyük Kısmı İtibariyle, İlk Tecrübeleridir. Kısacası, Yazan-İnsan İçine Doğduğu Coğrafyanın Psiko-Linguistik Temsili İse, Yazdıkları Da O Coğrafyanın İfşasıdır.