Tenin Sınırlarının Ötesine

Günümüzde “Beden”, Hem Direniş İmkanları Bakımından Hem De İktidarların Kendi Hegemonyalarını Sürdürmeleri Bakımından Radikal Ve Kurumsal Politikaların Merkezinde Yer Alıyor. Federici De Direnişin Ve Tahakkümün Mücadele Alanı Olarak Gördüğü Bedenin Bir Tarihi Olduğunu İleri Sürüyor. Feminist, Irkçılık Karşıtı, Trans Ve Çevreci Bütün Hareketler Açısından Beden, Devlet Ve Sermayeyle Karşılaşmanın Bir Zemini, Dönüştürücü Toplumsal Pratiklerin Yeşerebileceği Bir İmkan Olarak Algılanıyor. Öte Yandan Kapitalist Gelişmenin Neoliberal Döneminde Sermayenin Girdiği Ve Bir Türlü Aşmayı Başaramadığı Yeniden Üretim Krizinde De Bedeni Tahakküm Altına Alma Ve Denetleme Zorlu Ve Kaçınılmaz Hale Geliyor. Bedenlerin Yalıtılması, Parçalanması, Psikolojik Ve Tıbbi Müdahalelerle Yeniden Oluşturulması, Arzu Ve İhtiyaçlarının Ya Bastırma Ya Da Uyumlulaştırma Yoluyla Denetlenmesi, Kapitalizmin Tahakküm Stratejileri Olarak Karşımıza Çıkıyor. Oysa Federici’Ye Göre Beden, Sömürünün Sınırı, Onun Önündeki Engeldir. Bedeni, Özgürleştirici Ve İçkin Bir Politik İmkana Dönüştürmek İse Ancak Onun Arzu Ve İhtiyaçlarını Çoğaltmakla Mümkündür. Bunu Da Birbirinden Yalıtılmış Olmaktan Dolayı Korku Yüklenip İktidarın Tahakkümüne Boyun Eğmeye Hazır Bedenlerden Ziyade Başka Bedenlerle, Hatta İnsan Olmayan Varlıklarla Ve Doğayla “Büyülü” Bir Birlikteliğe Giren Bedenler Yapabilir. Bu Yüzden De Ancak Korku Ve Yalıtılmışlığın “Keder”İnden Çıkıp, “Neşeli Militanlık”La Arzularını Ve İhtiyaçlarını Şimdide Politikleştiren Bedenler, Kendilerini, Başkalarını Ve Dünyayı Dönüştürebilir.