Tuhfei Hattatin

Klasik’İn 100. Eseri Müstakimzâde’Nin Saheseri Tuhfe-İ Hattâtîn, 2066 Hattat Ve Osmanli/Türk Sanat Tarihi Hakkinda Emsalsiz Malumat İle Okurlarinin Karsisina Çikiyor.İslâm Tarihinin İlk Asirlarindan, Eserin Kaleme Alindigi On Sekizinci Yüzyila Kadar Yasamis Bütün Hattatlarin Biyografilerini İçerme İddiasini Tasiyan Ve Otuz Yillik Bir Sürede Tamamlanan Tuhfe-İ Hattatîn Sahasinin Essiz Eserlerinden Birisidir. On Sekizinci Yüzyilin İkinci Yarisinda Dönemin İlim Ve Kültür Merkezi İstanbul’Da, Müstakimzâde’Nin Eliyle Hayat Bulan Bu Eser, Hat Sanatinin Özellikle Osmanli Topraklarindaki Macerasi İçin Vazgeçilmez Bir Kaynaktir. Müstakimzâde, Kendi Dönemi İçin İstanbul Basta Olmak Üzere Önemli Sehirlerinin Nüfusunu Elekten Geçirmis; İstanbul Kütüphanelerinde Mahfuz Eserleri, Hususi Koleksiyonlari, Müzayedelerde Gördügü Güzel Hatli Metinleri, Bizzat Katildigi İcazet Merasimlerini Ve Tabii Ki Tecrübelerini Ve Müsahedelerini Kullanarak Sahane Bir Eser Vücuda Getirmistir. Bu Özellikleriyle Eser, Sadece Bir Hattatlar Biyografisi Degil, Dönemin İlim Ve Kültür Hayatina Dair Ayrintilar İçeren, Yanisira Geleneksel Sanatlarin Hemen Tamamina Dair Önemli Da Malumatlar Veren Bir Saheserdir.Arap Alfabesi İle Basilan Son Eser Olan Tuhfe-İ Hattâtîn, Yazildiktan 226 Basildiktan 86 Yil Sonra Mustafa Koç’Un Titiz Çalismasiyla Latin Harfleriyle İlk Defa Karsinizda. Mustafa Koç Eseri Yayima Hazirlarken Tuhfe’Nin Kaynaklarina Dair Önemli Bir “Giris” Kaleme Aldigi Gibi Metinde Tercüme Ya Da Açiklama Gerektiren Hususlari Notlandirmis, Maddebaslarinin Yaziminda Kullanilan Kaynaklari Ve Kitapta Hayatlari Anlatilan Hattatlarla İlgili Mütekip Dönemlerde Ortaya Çikan Kaynaklari Da Birer Not Olarak Eklemistir.