Unplugged

Sizin De Çizdiginiz Karakterler Gibi Hafif Takintili Bir Haliniz Var. Aslinda O Aptalliklar, Takintilar Hepimizde Varolan Özellikler. Tabii Ki Bende De Var. Ama Ben Çizdikçe Takintilarimdan Ariniyorum. Bir Tür Kendi Kendine Terapi Gibi. Sizin Karikatürünüzde Siddet, Güncel Argo, Politika, Cinsellik Yok. Yakisikli Tabirle, Daha Evrensel İsler... Ben Çizmeye Basladigimda Türkiye’Deki Mizah Dergileri Sokakla İlgilenmeye Baslamisti. Bir Adam Çizildigi Zaman O Adamin Karakteri, Sinifi, Giyim Tarzi, Konusma Tarzi Belirtilirdi. Ben Belki De Biraz İçime Kapanik Oldugum İçin Çok İlgimi Çekmedi Sokaklar. Sokakta İnsani Anlatacak Çok Sey Var Ama Ben Dogrudan İnsani Anlatmak İstedim. Asagi Yukari Tiplerim Aynidir. Çiplak, Kisiliksiz Ve Belli Bir Yere Ait Olmayan İnsanlar Durumu Anlatmak İçin Araçtir Onlar Sadece. Çizgilerinizde De Bir Sadelik, Yuvarlaklik Söz Konusu. Fazla Teferruttan Kaçiniyorsunuz... Espriyi Olabildigince Öne Çikarmak İçin, Çizgi Kendisini Geri Çekiyor. Teknik Olarak ’Basarisiz’ Bile Diyebiliriz, Ama Bir Ruhu Var Çizgimin Herhalde. Öyle Diyorlar Yani. Karikatürü Çok Hizli Çizerim Ama Saatlerce İfadelerle Ugrasirim. Bence Karikatürde Söyle Bir Ters Oranti Var. Ne Kadar Sade Olursa O Kadar Gösterisli Oluyor. (Göksan Göktas’İn Selçuk Erdem’Le Röportaji, Süpheleniyorum O Halde Komigim, Radikal, 29.07.2000)