Vahşi Kadının Yolculuğu

Dünyada Gördüğümüz Hastalıklar, Savaşlar, İhanetler, Krizler, Kazalar... Görmeyi Reddettiğimiz Karanlığımızın Bilinme Çabaları Olabilir Mi? Kararlarımızı (Evlilik, Çocuklar, Kariyer...) Kendi Karanlığımızdan Kaçmak Ve İyi Hissetmek Uğruna Bilinçsizce Alıyor Olabilir Miyiz? Seçimlerimiz Bize Mi, Yoksa Başkalarına (Topluma, Ailemize, Sosyal Çevremize...) Ya Da Geçmişimize (Travma Ve Hikayelerimize) Mi Aitler? Bize Ait Olduğunu Düşündüğümüz Onca Kararın Ardındaki Dinamikleri Görebilsek Ve Bu Dinamikleri Değiştirmeye Kalksak Ne, Nasıl Değişirdi? *** Çoğumuz Vahşi Özümüzle Temasımızı Yitirmiş İnsanlar Olarak Hayatlarımızı Vasat Bir Şekilde İdame Ettirmeye Çabalıyoruz. Sıkıcı İşlerimizi Bitirmeye, Sıkıcı İlişkilerimizi Devam Ettirmeye, Sıkıcı Günleri Ve Geceleri Öldürmeye Çalışıyoruz. İçimizdeki O Kocaman Karanlık Boşluğa Temas Etmemek, Yalnızlığımızı Hatırlamamak Adına İşe, Alışveriş Merkezlerine, Güzellik Ve Spor Salonlarına, Genelevlere Veya Kişisel Gelişim Çalışmalarına Koşuyor Ya Da Kendimizi Politikaya Ve Yardım Kurumlarına Adıyoruz. Kısacası Karanlığımızla, Duygularımızla, Hikayelerimizle, Vahşi Olanla Yüzleşmemek İçin Elimizden Gelen Her Şeyi Yapıyoruz. Çünkü Orası Korkutucu, Orası Bilinmezliklerle Ve Aynı Zamanda Da Armağanlarla Dolu. Bize Yüzümüzü Işığa Doğru Dönmemiz Söylendi. Hiç Kimse O Boşluğa, O Karanlığa Doğru İlerlememizi Söylemedi. Bize Kimse Armağanlarımızın, Potansiyellerimizin Ve Yaratıcı Gücümüzün Karanlıkta Olduğunu Söylemedi. Bize Kimse Vahşi Özümüzün Bize Kalan En Büyük Miras Ve Zenginlik Olduğunu Söylemedi. Biz Karanlığa, Gölgelere, Vahşi Olana Arkamızı Dönmeyi Öğrendik. Ve Biz Bunu Yaparken Derinlerde Bir Şeyin Sessizce Büyüdüğünü, Öfkelenmeye Başladığını Fark Edemedik. Mutsuzluğumuzun, Huzursuzluğumuzun Ve Tatminsizliğimizin Köklerinin Karanlığa Uzandığını Göremedik... Görsek De Bunu Yok Saydık. Vahşi Kadın’In Yolculuğu’Nda Kendinizle Ve Yaşamla Bağlantıya Geçecek Ve Hayatlarımızı Yeniden Ele Alacağız.