Varlığın İki Kutbu

On Üç Buçuk Milyar Yıl Önce, Nokta-İ Gaybdan Aşk İle Süzülegelen Dâsitâni Varoluşumuzun, Sonsuzluktan Gelip Sonsuzluğa Gitmekte Olduğunu Söylüyor Arifân Ve Hezârfen İlim İnsanları… Hû Ve Hüve’Den Sudûr Etmiş Olan Bu İlahî Kozmogoninin Her Bir Nüvesi, Yani Şimdiki Meşhûr Adıyla “Tanrı Parçacığı”, İlk Kaynağından Ve Hâs Rabbiyesinden Aldığı Mümkünleriyle Ve Varoluşsal Özüyle Mütemadiyen Aşk Yolcuğuna Devam Ediyor. Hâsılı, Cümle Varlık, Varoluşun Koynunda, Adeta Bir Aşk Demeti Olarak Kendi Mertebesinin Bir Ümmeti, Yahut Bir Milleti Olmayı Deruhte Ediyor: Kuşlar, Balıklar, Ağaçlar, Dağlar, Taşlar, Cânlar, Cinler, Şeyâtin, Melekler, Felekler, Burçlar, Yıldızlar, Süpernovalar, Galaksiler Ve Daha Neler… Ve Husûsen İnsan… Varlığın Gözbebeği… Ontolojik Bir İlke… Varoluşun Onuru Ve Övüncü… Hakk’In Aynası, Halkın Mayası… Kaderin Ve Kazânın Mihveri… Doğunun Bilgesi, Batının Epistemesi… Etik Ve Estetiğin Hâmurkârı… Âlemlerin Hükümdârı… İnsan; Varlığın Pişekârı… Husûsen İnsan-I Kâmil… Şifâcı, İnşâcı, Emek Ve Değer Üreten Kutlu Bir Sultan… Elinizdeki Bu Mütevazî Çalışma, Doğu Hikemiyâtının Ve Batı Metafiziğinin Patikalarında İnsanın Ve Husûsen ‘İnsan-I Kâmil’İn Ayak İzlerini Takip Ederek, Heidegger’İn “Varlık Ve Zaman” İlişkisini, İbn Arabî’Nin “Varlık Ve İnsan” Bitişikliğinde Yeniden Konumlandırmaya Çalışıyor.