Varlık ve Tapınak

Arkeoloji Araştırmalarım Esnasında, İnanılırlığı Sorgulanmayan, Evrensel Seviyede “Bilimsel” Gözüken Birçok “Keskin İfadenin” Aslında Oldukça Sezgisel, Romantik Ve Keyfi Kanılara Dayandığını Gözlemledim. Batı’Nın Kültür Tarihi Ve Arkeoloji Disiplininde, Özellikle 19. Yüzyıl Ve 20. Yüzyılın İlk Yarısında, Sanki Bir “Yapının” Öyle Olmasını İstediği İçin, Belirgin Anlatım Şemalarının Hakikat Kabul Edildiğini, Bu Epistemenin De Terminolojisi Modernize Edilerek Günümüze Değin Döngüsel Bir Şekilde Tekrar Edildiğini “Hissettim”. Hissettim Dememin Nedeni Bu Kadar Uzun Zamandır Tekrar Edilen Kavramların Artık Akıldan Ziyade Bilinçdışında Aldıkları Konumlardır. Ben Bu Tür Sezgisel-Keyfi Anlatılara (Ki Alt Katmanlarında Kosmos Adı Verilmiş Düzenle İlgili Sürekli Söylem Üretiyor Veya Sorun Çözüyorlar) “Klasik Paradigma” Diyorum. Klasik Paradigma, Özellikle Mö Sekizinci Yüzyıldan İtibaren Görünürlük Kazanmış Ve Devamlı Olarak Geliştirilmiş Bir Sosyo-Kültürel Forma Dayanıyor. Bu Çalışmada Temelde Klasik Paradigma Dediğim “Şey”İn Varoluş Düzlemine, Söylemlerine Ve İzlerine “Eski Yunan Dinsel Mimarisi” Üzerinden Dokunmak İstedim.