Yemoşoğlu Mehmet, Daha Küçük Bir Bebekken Babasını, Tarla Yüzünden Çıkan Bir Kavgada Kaybeder. Annesi, Henüz Kocasının Kanı Yerde Kurumadan Kocaya Kaçar, Mehmet Yetim Kalır. Döktüğü Gözyaşları Babası İçin Değildi; Öldürülenin Babası Olduğunu Bilmiyordu, Peşini Tuttuğu Kadınlar Ağladığı İçin Ağlıyordu. Nenesinin Yanında Büyür. Nenesi, Adana Ermenilerindendir; Sultan Abdülhamit’İn Hışmına Uğramış, İki Çocuğu Ve Kocasını Kaybetmiştir. Mehmet, Yoksulluk İçinde Büyür. Zara’Yı Tanır, Dünya Onun Olur; Ne Para Ne Pul Ne Bayram Ne Şölen Takar, “Zara’M Var Ya!” Diyordu. Zara Ölünce Dünyası Yıkılır, Yanan Işığı Söner, Saray Olan Evi Enkaza, Çayır Çimen Olan Dünyası, Güneşte Kavrulan Kuru Otlarla Kaplı Bozkıra Döner. Mevlana’Nın Semazenleri Gibi, Bazen Kendi Etrafında Bazen De Daha Uzaklarda, Kâh İsteyerek, Kâh İstençleri Dışında Ha Bire Dönenler Arasındadır. Sert Rüzgâra Kapılır, Hiç Tanımadığı İnsanların Yanına, Koca Roma’Ya, Bizans’A, Osmanlı’Ya Ev Sahipliği Yapmış İstanbul’A Savrulur... (...) “Uyyy! Deprem!” Dedi Fatoş. “Sadık Kalk! Deprem! Serdar! Serdar!” Dedi. Kalktı, Sağa Sola Yeltendi, Yalpaladı, Duvardan Duvara Savruldu. Kalktı, Tekrar Savruldu, Bir Uğultu, Bir Sarsıntı, Bitmiyordu. Saniyeleri Aşmayan Bu Sarsıntı, Saatlere Denk Geliyordu. Elektrikler Kesildi, Pat Diye Düştü, Karanlık Olan Dünyası Tam Karardı, Tavan Beline Düşünce Tamamen Karanlık Dünyaya Gömüldü... Mehmet, Karanlığa Gömülen Kızının Akıbetiyle Çöker... Dağları, Vadileri, Şarıl Şarıl Akan Suları, Toprağı, Ağaçları, Kır Çiçeklerini, İlkbaharda Yağmur Yağdığında Kokan Nem Kokulu Toprağı, Islandığında Koku Saçan Yığın Yığın Kuru Otları, Çiçekleri, Menekşeleri, Akşam Karanlığında Gökyüzünde Parlayan Yıldızları Özler… Ama Savrulmuştu Bir Kere. Savrulan Yalnız Yemoşoğlu Mehmet Değildi; Çocukları Sezar, Fatoş, Nazan, Cemal Ve Nuray Da Babalarıyla Savrulurlar; Her Biri Yaşamı Gibi Ayrı Bir Rüzgâra Kapılır... “Yemoş Hatun Ve Çocukları,” Savrulanların, Rüzgâra Kapılanların Büyülü, Acı Bir Aşk Hikâyesidir...