“ daha önce de oturan oldu buraya, mutlaka:
ya kederli kalbinde kramp ya şakaklarında
ipi yitik bir uçurtma, bir volan ki neden
böyle çabuk çabuk döner, başımdan beter?
ah, dalmışım! çayım, soğumuş bardakta
rüzgarla sımsıcak söyleşirken, gün akşam
olmuş, gurup bir şarkı fısıldamakta…
insan, üzgün gölge! geçer yeryüzü avlusundan
avuçlarında bir iç çekiş … bir varmış bir yokmuş,
ıslıklarım boşlukta? İyi akşamlar dünya.”
İlhan Kemal, Ağır Çıvgın ile bambaşka kapılar açıyor şiirin bahçesine. İçten söyleyişiyle bir şeye işaret ediyor bizlere. Neye mi? Nitelikli şiire ve iyi bir kitaba…