Sürgün yemiş saatler sevgili;
Ne akrebin takati var ilerlemeye,
Ne de yelkovanın bir arzusu, akrebi takip etmeye…
Yakamozlar ay ışığında ölümle pençeleşirken sevgili;
Ne denizdir sahile kavuşmaya meyilli,
Ne de kumsaldır, denize silkelenmeye gayretli…
Can çekiliyor, köprücük kemiğinde takılı durur sevgili;
Ne ruhtur, bedenden vazgeçmeye güç yetire,
Ne de Azrail’dir, vakti gelene az daha mühlet vere…
Ondan mıdır sevgili?
Durmuş saatlerde hüzün saklı,
Ve her kumsalın bir hikâyesi,
Her sekaratın bir terlemesi var…