“Go¨zlerim yanıyor artık ag?lamaktan. Du¨nyayı sis perdesinin gerisinden go¨ru¨yorum, u¨stu¨ne su¨t do¨ku¨lmu¨s¸ gibi go¨ru¨yorum her s¸eyi, puantiyeli go¨ru¨yorum, beyazlı beyazlı. Yumayım diyorum s¸unları, kurumus¸ artık, hırs¸ hırs¸ ses geliyor go¨zkapaklarımdan, fayda etmiyor, pat diye ac¸ıyorum tekrar. Hepi topu iki saatlik uykum var gu¨nlu¨k, o da gitti elden.
Du¨s¸u¨nen insan uyuyamaz, gece gu¨ndu¨z I?nci’yi du¨s¸u¨nu¨yorum ben, varsa o yoksa o, nasıl uyuyayım?” En sıra dıs¸ı insanların sıradan insanlar arasından bulunabileceg?ini go¨steren, sıradan anların ic¸inde sıra dıs¸ılıg?ın madenini kes¸feden hika^yeler... Zorbalık, dar kafalılık, fesatlık, mu¨zevirlik, “kokan” tipler ve tabii ko¨pekler de eksik deg?il - her zamanki gibi. Saflıkla, s¸efkatle, bokta bile hikmet go¨rmeyi bilenlerle ve tabii ko¨peklerle beraber - her zamanki gibi.
Sezgin Kaymaz’ın edebiyatı, “I?nsana dair hic¸bir s¸ey bana yabancı deg?ildir”in folkloru, bir bakıma... Kitabın sonunda bir de hediye: Okurlarıyla mektup kardes¸lig?i kurmus¸ bir yazar olarak, o “mektup kardes¸lerinden” birine hitaben, biraz da kendini anlatıyor...