“Arkadaslar!... Askerler!... Ben, Emre’nin bize katilmasini kabul ediyorum.
O, çok cesur birisi. Sizler ne dersiniz?”
Herkes birbirine bakti. Emre’nin gözleri sevinç ve arkadaslari arasinda gidip geliyor, umutla verecekleri cevabi bekliyordu.Isa atildi:
“ Komutanim, madem öyle uygun buldunuz, ben de karariniza uyarim.”
Diger çocuklar da ayni seyi söylediler.
Emre, öyle bir sevinç çigligi atti ki tepelerde yankilandi:
Hizla gidip, abisinin boynuna sarildi. Isa, sert bir davranisla kardesini itti.
“Asker!” dedi. Artik evin disinda abi-kardes yok.
Mademki çetenin içindesin, ona göre davranip,ona göre hareket edeceksin.Tamam mi?”
Emre, hizla hazir ol durumuna geçip “Emredersin, komutanim!” dedi.
Hepsi birden ellerini tekrar birlestirip, bir kere daha yemin ettiler:
“ Ölmek var, dönmek yok!”