Radyonun sesi duyulmaz, bag evinin isigi görünmez olunca ara ara duyulan kesik inlemeler geldi kulaklarina. Fikret korktu. Bok vardi gecenin bu saatinde bu saçmasapan seylere kalkisacak, hem de iki sise büyügü gözünün yasina bakmadan bitirmisken. Sesi Hilmi de fark etti. “Hocam, bu hayvan inlemesi mi, birileri is mi tutuyor yoksa baglik arasini bulmus da?” diye sordu. Hocam diyerek ikisini de ortalamaya çalismisti. “Baykustur,” dedi Koço. “Bazi baykuslar böyle inler gibi ses çikarir, korkmayin,” Hilmi bozuldu, “Yok Üstat, korktugumuzdan degil de, olmadik bir seye denk gelmeyelim simdi gece vakti. Bangir Bangir Ferdi Çaliyor Evde ve Oldugu Kadar Güzeldik kitaplariyla sevdigimiz Mahir Ünsal Eris, bu kez bir romanla, baska bir dil deniyor. Sesleri, hatiralari, tesadüfleri, yesil ve alabildigine genis findik bahçelerini, deniz kiyisini, ipince ipeksi dantelleri, pervaneleri, hasreti, haseti, heba edilmis yillari… Kör kuyulari, bir nakkas gibi birbirine teyelleyerek hikâyeleri, ay karanligini, defineleri, haritalari isliyor; yavas yavas anlatiyor üstelik, gülerek kikirdayarak, kipir kipir… Uzakta, bozkirin ortasinda, bir kayisi bahçesinde birileri kafa çekip, tütün sariyor… Dünya Bu Kadar, çarpa çarpa geceye isil isil hikâyeler birakiyor. Yeni roman, iste gökyüzü…