“Herkes nes¸elendig?inde ben de nes¸eleniyorum. Sonra nes¸e
po¨rsu¨yor. Ne oldug?unu bilmiyorum. Ne getirirlerse ben c¸evresini
kus¸atıyorum. Tek yapabildig?im kus¸atmak. Kus¸attıkc¸a, getirdikleri
s¸ey, kokular, duygular, so¨zler koyulas¸ıyor, yog?unlas¸ıyor, ag?ırlas¸ıyor.
Sonra havalandırıyorlar ic¸eriyi toprak kendini hatırlatıyor.
Gidemedikleri adımları da getiriyorlar, so¨yleyemedikleri so¨zleri de.
Onları bende gidiyor, bende so¨ylu¨yorlar.”
Günay C¸etao Kızılırmak’ın o¨yku¨lerindeki insan, yas¸amayı
kolaylas¸tıracag?ını sezdig?i s¸eyi tam bulacakken kaybediyor. As¸k eski
s¸arkılarda unutulmus¸, ormana gitmek “kitabi^ bir heves”, gu¨nu¨n uzun
tu¨neline iki ucundan dalan iki insan birbirine ulas¸ana kadar yorulup
uyuyakalıyor. Derin bir nefes alıp yeniden yola koyulmaktan bas¸ka
c¸are yok, ama o¨nu¨mu¨zde sandıg?ımız, yu¨ru¨du¨kc¸e varacag?ımızı
du¨s¸u¨ndu¨g?u¨mu¨z hayat hep geride bir yerde kalıyor. I?leriye veya
geriye deg?il, daha derinlere gitmek gerekecek artık, ko¨stebek yolları
kazarak...
Ko¨stebek Yolları, s¸ehrin ve yas¸amın du¨g?u¨mlerini c¸o¨zu¨p insanı
bulmaya, go¨rmeye c¸alıs¸ıyor.
Yazar
Günay Çetao Kızılırmak