Anadolu gibi siir yazmak… Ulularin mayaladigi hamur… Insanî, ahlâkî ve Islâmî… Allah’in güzel olarak övdügü ne varsa her seyin müsterekligi… Anadolu, ilâhî olanla beserî olanin âbidevî mekâni… Beserînin, kutsalin boyasina boyandigi yerin adi… Rengini, kutsalin renginden alan toprak, vatana teslim olurken, karakterini, üzerinde hayat sürene tasiyan Anadolu… Iste, Ismail Bingöl’ün siirleri, Anadolu gibi… Zahiren bakanlar, kelime ve seslerin siddetine çarparlar. Süssüz, düz ve dosdogru… Sert ve aci… Harman yerinde dolandirmadan, mahsulü pesin ve eksiksiz önünüze koyar. Bingöl’ün siirlerine, bir de, derunî bakanlar görürler ki, siirler içli, kirik, dökük, zarif ve nezaketli bir dünyanin kapisini aralar. Bir misrada tarihe ve maziye yol alirken, bir baska misrada, an’in kirginlik ve asklarina rastlarsiniz. Çünkü, o, bir sairdir, hisseder, anlatmak ve paylasmak ister. Zira, onda kelimeler, esrarli bir dünyanin hikmetlerini tasir, okuyucularina. Sairdir, gölgesi uzun, düser pesine hakikatin. Sair, paylasmak ister acilarini, hafiflesin diye belki. Ama, bilir ki, paylasmak, çogaltmaktir.Ben bir sairim Düstükçe üzerime kahirdan kelimeler Ve yoksa eger darginligimin çaresi Uzun hikâyelerden arta kalan bu matemi Kiminle paylasayim.